dat moet je niet doen…
iets wat best wel moeilijk is in welke samenleving dan ook is iemand durven aanspreken op z’n gedrag. In een werksituatie heb je het gewoon te accepteren als je ‘gecorrigeerd’ wordt, maar daarbuiten ziet de aangesprokene het vaak als ongewenste bemoeienis. En dat terwijl je degene die je aanspreekt alleen maar wilt helpen. ‘Wie goed doet, goed ontmoet’ zou het dus eigenlijk moeten zijn. Elkaar corrigeren, helpen, om er samen beter van te worden, wie wil dat nou niet?!
Toch laten de meeste mensen in veel situaties zich niets ‘gezeggen’. ‘Waar bemoei je je mee’ of ‘wie denk jij wel dat je bent’ zijn dan nog ‘vriendelijke’ reacties. Voor ’t zelfde geld heb je gelijk een klap voor je kanis te pakken. Meestal wordt er dan ook niet gereageerd op een ongewenste situatie onder het motto ‘niks aan de hand, gewoon doorlopen’. Gek genoeg hangt de kans van acceptatie vooral ook af van de mate waarin we elkaar kennen. Een voorbeeld:
onlangs mocht ik de opening van het vernieuwde wijkcentrum ’t Anker in De Lier bijwonen. Zat ik tijdens een toespraak, met m’n bromstem, gezellig te netwerken met de buurvrouw naast me, toen de man voor me zittend me vriendelijk doch dringend verzocht hier even mee te stoppen. Nou ben ik als burgerman goed ‘aanspreekbaar’, maar ook mijn 1e reactie is nog een soort verdedigend. Zit je net lekker te netwerken, (ver)stoort iemand dat weer….
Snel herpak je jezelf en constateert dat de beste man 100% gelijk heeft. Eigenlijk wil je hem zelfs bedanken voor het feit dat hij je heeft durven aanspreken. Uiteindelijk is alles en iedereen daar beter van geworden. Natuurlijk heb ik dat, uiteraard na de toespraak, al ter plekke gedaan, maar bij deze ook maar even ‘en plein public’:
dokter Blom BEDANKT!