gisterochtend beginners golftoernooitje gehad. Omdat wij, Geert Jansen, Jan de Nooij en ikzelf nog
beginners zijn, gaat het balletje nog niet altijd de kant op die jij wilt. Komt ‘ie in de sloot terecht is het nog niet zo erg, want dan ‘hengel’ je het balletje er zo weer uit. Buiten de baan of in de bosjes vind je de bal soms niet meer terug, de bal wordt dan ‘verloren’ beschouwd. Dat kost je naast een nieuw balletje ook nog een strafslag en vervolgens speel je weer vrolijk verder……
Later op de dag vond ik één van die ballen wel op een heel gekke plek weer terug, namelijk in m’n enkel! Hoe kan dat nou, zul je jezelf afvragen. Nou dat zat zo, bij VELO in Wateringen hadden ze een soort vriendenvolleybaltoernooi, waar we als gemeenteraad vorig jaar ook al aan meegedaan hadden. Dat succes smaakte naar meer en meer werd het, de gemeenteraad was dit jaar vertegenwoordigd met 2 teams. Het volleyballen, maar vooral het contact met de burgers, waar we het allemaal voor doen zeg maar, was weer dik in orde. Wat dat betreft was de missie
wederom goed geslaagd. Persoonlijk liep het voor mij iets minder goed af. Tegen uitgerekend het bierteam moesten we vol aan de bak, wat overigens nog goed lukte ook. Na een actie aan het net kwam ik echter zo ongelukkig neer, dat burgerman’s enkeltje het spontaan begaf, wat tot gevolg had dat het 1.90 meter lange, 90 kilo zware lichaam plots onder het net lag te niksen. Daar het spel gewoon doorging, maakte ik me maar snel ‘uit de voeten’ wat in dit geval naar achterenschuiven op de ook al bezeerde bilpartij betekende. Nadat coach Frank Rijneveen geruisloos een wisselspeler in had gezet wees hij bezorgd naar mijn enkel, waar opeens duidelijk de contouren van een golfbal te zien waren. Of het de ‘s ochtens eerder verloren gewaande bal was kon ik niet met zekerheid zeggen, want identificatie was niet mogelijk, omdat de bal onderhuids zat. Omdat er gelukkig genoeg reserve-coaches waren kon Frank zich met mijn kwetsuur bemoeien. Dat werd de huisartsenpost in Naaldwijk, alwaar een dokter rustig maar onverbiddelijk constateerde dat de enkelbanden een enorme opdonder gehad hadden. Voor de vorm wilde hij er nog wel een drukverbandje omheen doen, maar verders moest het maar met rust genezen. Vandaar dat ik nu met het been omhoog met het laptopje op schoot dit blogje zit te typen. Tot slot natuurlijk wat bedankjes voor de inmiddels al volop getoonde belangstelling. Speciaal woord van dank toch nog voor de getoonde betrokkenheid van coach Frank, begeleiding die verder gaat dat het coachen zelf is hartverwarmend!